Rozdział 4.

Harry's POV:

Opuściłem spotkanie wkurzony i spragniony drinka. Gdy wróciłem do naszego domu, chwyciłem butelkę whiskey i nalałem sobie do szklanki, siadając na kanapie obok chłopców.

- Widzę, że spotkanie poszło dobrze. - Droczył się Niall. - O co chodziło tym razem?

Wzruszyłem w odpowiedzi. Nie mogłem powiedzieć o niczym chłopakom, bo oni zawsze przez przypadek coś wypaplali. A im więcej ludzi będzie wiedziało, tym większe prawdopodobieństwo, że prasa się o tym dowie. - Uhm, chcieli po prostu pogadać o moim piciu. A potem poszedłem na kawę i spotkałem dziewczynę.

Taka miała być nasza historia. Wpadliśmy na siebie w Starbucks'ie i nagle coś zaskoczyło. Najbardziej typowa historyjka miłosna, jaka mogła istnieć.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem.

- Ty poznałeś dziewczynę?! - Krzyknął Louis, prawie tarzając się ze śmiechu.

- Zamknij się. - Powiedziałem, kończąć swojego drinka. - Jutro też się umówiliśmy.

- Cóż, jest fajna? - Spytał Niall. - No i jak ma na imię?

- Tak, jest fajna. Audrey. - Westchnąłem. Zayn i Louis zaczęli tanćzyć wokół mnie, wykrzykując "Harry ma dziewczynę!". Niall dołączył do nich ze swoją gitarą, a Liam zaczął wybijać rytm.

- Harry ma dziewczynę! Harry ma dziewczynę! - Krzyczeli głośno.

Jęknałem i schowałem twarz w dłoniach. Po prostu chciałem móc im o tym powiedzieć. Byli piątką moich najlepszych przyjaciół, a to powodowało, że nie mówienie im prawdy było jeszcze trudniejsze. Nie wiedziałem, jak będę mógł wytrzymać te sześć miesięcy bez wyjawienie im prawdy.

***

Mój budzik zadzwonił o jedynastej, a ja szybko wskoczyłem pod prysznic. Miałem spotkać się z Audrey w kawiarni na rogu o dwunastej. Będą tam paparazzi, Annie zadzowniła do nich, podając się za "anonimowe" źródło.

Wsunąłem się do jednego ze stolików w rogu, czekając na Audrey. Drzwi się otworzyły, a ja zobaczyłem jak wchodzi, idąc bardzo blisko za Annie, która usiadła przy innym stoliku. Audrey wyglądała naprawdę gorąco. Miała na sobie obcisłe, czarne jeasny i czarny podkoszulek z dekoltem, na wszystko zarzuciła jeansową kurtkę. Jej długie włosy były wyprostowane, okalając perfekcyjnie jej twarz.

Usiadła na przeciwko mnie, uśmiechając się. - Cześć.

- Cześć. - Odpowiedziałem.

- Więc, wiesz jaki jest dziejszy plan? - Spytała.

- Nie, jakoś nie słuchałem.

Wywróciła oczami. - Więc, zostaniemy tu przez trzydzieści minut. A potem wyjdziemy i pójdziemy na spacer dookoła parku też na około trzydzieści minut. Żadnego trzymania się za ręce czy jakiegoś dotykania, ale mamy się do siebie uśmiechać i żywo być sobą zainteresowani. Paul czeka na nas na zewnątrz.

- Znowu nie słuchałem. - Prychnąłem.

- Harry, czy możesz chociaż spróbowac być miły raz w życiu? - Jęknęła, w międzyczasie podeszła do nas kelnerka i wzięła nasze zamówienia. Patrzyliśmy na siebie w kompletnej ciszy, dopóki nasze napoje nie pojawiły się na stoliku. A potem znowu tylko patrzylismy.

- Czy już minęło trzydzieści minut? - Jęknąłem.

- Zaledwie dziesięć. - Odpowiedziała, marszcząc się. - Po prostu pogadajmy o czymś, proszę.

- Dobra.

- Powiedziałeś chłopakom o naszej randce? - Spróbowała.

- Żartujesz sobie? - Wybuchnąłem śmiechem. - Oczywiście, że spytałaś o chłopców. Wiedziałem, że jesteś napaloną fanką.

- Jesteś cholernie absurdalny. - Jęknęła. - Idę do łazienki. - Wstała zdenerwowana i poczłapała w kierunku toalety. Annie rzuciła mi spojrzenie z końca sali, na co wzruszyłem niewinnie. Mój telefon zawibrował.

Od: Annie, 12:15. - Chociaż spróbuj Harry.

Postanowiłem umyślnie to zignorować, robiąc wielką aferę z czytania wiadomości i wykrzywiając się, zanim wsunąłem go ponownie do kieszeni. Twarz Annie zrobiła się cała czerwona ze złości.

Audrey usiadła ponownie na swoim miejscu. - Podoba mi sie twój strój. - Spróbowała ponownie. Miałem na sobie biały podkoszulek i jeansy, a moje kręcone włosy schowałem pod czapką.

- Wiem, że myślisz, że jestem seksowny.

- Tak, jesteś przystojny. - Przytaknęła. Zmarsczyłem brwi, zdziwiony, że to powiedziała. - Ale fakt, że jesteś kompletnym dupkiem, niszczy to.

- Wiedziałem, że jest w tym jakiś haczyk. - Uśmiechnąłem się szeroko. Na co ona wybuchnęła śmiechem i pokręciła głowa, upijajac łyk swojej kawy.

- Czy kiedykolwiek dasz mi chociaż jedną szansę? - Spytała.

- Nope. - Odpowiedziałem, bardzo mocno podkreślając p.

- Dlaczego nie?

- To nie twój interes.

Popatrzyła na mnie. - Minęło trzydzieści minut. Możemy iśc się przejść. Proszę, staraj się uśmiechać.

Skinąłem i wyszliśmy z kawiarni. Paul szedł parę kroków za nami, a my szliśmy obok siebie. Klika paparazzi kręciło się dookoła, pstrykając fotki i zadając pytania.

- To najgorsza randka, na jakiej byłam do tej pory. - Powiedziała Audrey, uśmiechając się, gdy na mnie spojrzała.

Zaśmiałem się, jakby właśnie powiedziała jakiś żart. - Mam to samo, kochanie.

Zachichotała i oparła się o moje ramię, potem szybko się odsunęła, żeby nie trzymać kontatku zbyt długo. Aparty nagle zaczęły pstrykać, jak opętane.

Prześliśmy się dookoła parku, zatrzymując się i karmiąc kaczki, jakby były najsłodszą rzeczą na świecie. Śmialiśmy się, chociaż nie było z czego i promiennie się do siebie uśmiechaliśmy, jakbyśmy byli całkowicie w sobie zadurzeni. Gdy randka się skończyła, wiedziałem, że dobrze sobie poradziliśmy. Odprowadziłem ją do samochodu, tak jak zostałem poinstruowany.

Przytuliłem ją na pożegnanie, szepcząc jej do ucha. - Nigdy w życiu cię nie polubię.

- Jutro mamy kolejną randkę, kochanie. - Odpowiedziała mi szeptem. Jej gorący oddech owiał moje ucho, powodując tym dreszcze przebiegające przez kręgosłup. Poczuła to i prychnęła, zanim weszła do swojego samochodu i odjechała. Paparrazzi śledzili mnie z powrotem do mojego samochodu, zadając mi pytanie o tajemniczą dziwczynę.

Zanim do niego wsiadłem, dałem im jedną odpowiedź, na którą mi pozwolono. - Nazywa się Audrey. - Powiedziałem, zatrzaskując drzwi mojego Range Rovera i odjeżdżając.

Gdy wróciłem do domu zastałem tam tylko Liama, który siedział na kanapie i grał w FIFA. Chwyciłem mój joystick i przyłączyłem się do niego.

- Słyszałem, że twoja randka poszła dobrze. - Powiedziałm, chrząkając, gdy manewrował swoim joystickiem.

- Hm? - Spytałem, przygryzając wargę skoncentrowany na grze. Liam zdobył gola i wstał krzycząc.

- Tak!!! Oh, twój tweet.

Wyciągnąłem mój telefon, by sprawdzić twittera.

@Harry_Styles: Fun day today!*

Management, jasne. Wkurzony schowałem swój telefon do kieszeni. Skończyliśmy grę, Liam wygrał 3-2. Zawsze ze mną wygrywał.

- Gdzie są chłopcy? - Spytałem.

- Myślę, że pojechali do McDonalds. - Odpowiedział. - Hej Harry? - Zapytał niezręcznie.

- Tak?

- Cieszę się, że sobie kogoś znalazłeś. To będzie dla ciebie dobre, stary. - Powiedział, poklepał mnie po plecach i wyszedł. Uśmiechnąłem się do niego słabo, a potem poszedłem do swojego pokoju, by pójśc spać.


* Udany dzień dzisiaj! - wolałam zostawić w oryginale ;)

_________________________________________________________

Cześć :)
Grzecznie melduję się z nowym rozdziałem :)
Audrey ma ciężki orzech do zgryzenia z Hazzą, prawda?
Następny niedziela/poniedziałek, bo nie wiem, czy w niedziele zdążę wejść na kompa, bo jadę do babci ;))

#muchlove N.

PS. Proszę o chociaż jedno słowo w komentarzu <3