niedziela, 15 czerwca 2014

Rozdział 63.

Audrey's POV:

Tak jak zazwyczaj, gdy się budziliśmy, ciało Harry'ego było przyciśnięte do mojego, jego ramię otaczało moją talię, a nos miał wtulony w moją szyję. Poduszka, którą ułożył zeszłej nocy między nami była już dawno zapomniana i zrzucona gdzieś na bok.

Skorzystałam z tego nie-wkurzonego Harry'ego i delikatnie przeczesałam palcami jego loki, okręcając je wokół moich palców. Były zmierzwione, z powodu, że spał na nich, ale ciągle, nie wiem jak, były sprężyste i perfekcyjnie skręcone.

Niski jęk wydobył się z jego ust, a ja zamarłam, dłonie ciągle miałam w jego włosach. - Audrey. - Wychrypiał. - Która jest kurwa godzina?

- Coś koło dziewiątej.

- Spieprzyłem trochę ostatniej nocy, prawda?

Powoli wypuściłam powietrze. - Taak.

- Tak samo jak i ty.

- Tak.

Nastała cisza, a ja ponownie zaczęłam bawić się jego lokami. Jego oczy w końcu się otworzyły, zanim dwoje zaczerwienionych, szmargdowych oczu spoczęło na mnie sennie. Potem przewrócił się i usiadł na brzegu łóżka, mięśnie na jego plecach wyraźnie się pokazały, gdy tarł kostkami swoich dłoni oczy, by się obudzić.

- Zrobiłam śniadanie! - Radośnie zawołała Anne od naszych drzwi z lekkim puknięciem.

- Idziemy! - Odkrzyknął Harry. Jego głos był głęboki i ochrypły z powodu, że dopiero wstał i to była jedna z moich ulubionych rzeczy jeśli chodzi o budzenie się koło niego. Popatrzył na mnie przez ramię i nałożył na siebie koszulkę. - Prawdopodobnie powinnaś się ubrać.

***

Śniadanie polegało na tym, że Anne próbowała rozmawiać ze skacowanym Harrym i Gemmą, patrząc na mnie, ale ja byłam zbyt przestraszona by się odezwać, w obawie, że wkurzę ich jeszcze bardziej, żebym jej pomogła w nawiązywaniu rozmowy. Uśmiechałam się i odpowiadałam szybko i z powrotem wracałam do jedzenia.

Wszyscy skończyliśmy w tym samym czasie, wkładając nasze talerze do zlewu, zanim udaliśmy się do naszych pokoi, by przygotować się do dzisiejszego dnia. Nie mieliśmy dzisiaj nic do roboty do trzeciej, gdy mieliśmy iść na pokaz TopShop'u. Harry najprawdopodobniej będzie cały czas spać, starając się wydobrzeć do tej pory.

Drzwi zamknęły się za nim, a ja poszłam do łazienki, planując umyć zęby, a potem wyjść na miasto na resztę dnia. Byłam w szoku, gdy Harry poszedł za mną i stanął koło mnie przy drugiej umywalce.

- Musisz iść i przeprosić. - Zażądał. Zaczęłam szczotkować zęby, ignorując go, udając, że jestem bardzo skupiona na upewnieniu się, że myję wszystkie zęby. - I tak, ona to rozumie. Ale byłaś niegrzeczna i musisz przeprosić.

Wyplułam pozostałości pasty do zlewu i odwróciłam się, by popatrzeć na niego z ręką na biodrze. - Myślę, że ty też jesteś winny mi przeprosiny.

- Za co?

- Dobrze wiesz! Wróciłeś nawalony do domu pierwszy raz od bardzo dawna, właśnie wtedy, gdy myślałam, że wszystko już jest lepiej!

- Po prostu chciałem dobrze spędzić czas! - Zaprotestował.

- Gówno prawda! - Krzyknęłam. Rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie i wskazał na korytarz, dając mi znać, że jest tu jego rodzina, a ja ściszyłam głos. - Byłeś wkurzony i poszedłeś się napić, wiesz, że nie powinieneś tak robić.

- Nie jesteś moją matką, Aud.

- Tak, ale jestem twoją cholerną dziewczyną, która kocha cię za mocno, by pozwolić ci robić takie głupoty. Musisz się nauczyć, jak radzić sobie z takimi rzeczami. To nie jest fair w stosunku do mnie, albo twoich przyjaciół czy rodziny.

Wydał z siebie sfrustrowany jęk. - Wiem, dobra. Wiem to. Nie planowałem upicia się, bo byłem zły. To po prostu jakoś tak... wyszło.

- To zawsze tak jakoś wychodzi! - Rzuciłam. Jego twarz stężała, gdy stanęłam pomiędzy jego nogami, obejmując jego twarz dłońmi. - Wykopałeś mnie z łóżka poprzedniej nocy. Nigdy tego nie robiłeś. To znaczy, nie wtedy, odkąd naprawdę jesteśmy razem.

- Wiem. - Wymamrotał, gdy jego powieki zamknęły się, a policzek przyłożył do mojej dłoni. - Przepraszam, kochanie. Byłem pijany.

- Co ty nie powiesz.

- Będzie lepiej. Obiecuję.

- Okej. To po prostu mnie rani, gdy myślę, że jest dobrze, że jest lepiej, a potem wychodzisz i upijasz się tak, że potem kończysz wymiotując.

- Nie chcę cię ranić. Kurwa, Aud, kocham cię. To ty czynisz mnie lepszym, nie gorszym. - Wymamrotał. Westchnienie ulgi wydobyło się z moich ust, dotarło do mnie, że to o to się martwiłam. Martwiłam się przez cały ten czas, stres spowodowany był kontraktem, ale głównie tym, że spowoduję, że zranię go bardziej niż mu pomogę.

- Ja ciebie też kocham. Chcesz iść pozwiedzać Londyn?

Rzucił mi uroczy, zaspany uśmiech. - Teraz, musisz iść przeprosić moją siostrę. I mnie, w pewien sposób. Rozumiem, co robiłaś, ale radzisz sobie z tym w zły sposób. I tak, pójdę.

- Wem. I przepraszam, że nakrzyczałam na twoją siostrę. Spróbuję być trochę bardziej opanowana.

- Dziękuję. I wybaczam ci. A teraz idź pogadać z Gemmą. - Zażądał, zanim pochylił się i potarł swoim nosem mój. Zachichotałam cicho i szybko pocałowałam go w rogu ust, a potem odwróciłam się. Ku mojemu zdziwieniu, klepnął mnie w tyłek, gdy wychodziłam. Odwróciłam się z dłonią na moim biodrze z udawaną złością na twarzy.

- To było bardzo niestosowne, Harry Styles. - Skarciłam go. - Co teraz pomyślą media? - Rzucił mi bezczelny uśmiech i machnął na mnie ręką, każąc mi iść.

- Idź już sobie, Audrey Benton. Masz siostrę do przeproszenia. - Drażnił się. - Czyżbyś zamieniła się w naszą ukochaną Annie, która tak bardzo martwi się moim image'em.

- To moja robota, by chronić twój image, kochanie. - Odcięłam się.

- I tu mnie masz. A teraz won albo nie dostaniesz podwyżki. - Powiedział zadziornie. Walnęłam go przez ramię i wyszłam. - I już nie będziemy żartować więcej o tym gównie!

- Zrozumiano! - Odkrzyknęłam. Czasami potrafiliśmy żartować z kontraktu, tylko po to, by sytuacja wydawała się odrobinę lepsza, ale w tym samym czasie, oboje nienawidziliśmy wszystkich problemów, które powodował i tak naprawdę nie chcieliśmy nawet o nim rozmawiać. Podreptałam wzdłuż korytarza, w którym znajdował się pokój Gemmy i zapukałam lekko.- Gemma?

- Wejdź!

Niezgrabnie weszła do środka, trzymając ręce za plecami i żując wargę. Popatrzyła na mnie w lusterku, w którym robiła sobie makijaż i rzuciła mi słaby uśmiech. - Hej.

- Hej. - Odpowiedziałam. - Wychodzisz?

- Tak. Grimmy i ja wychodzimy gdzieś na chwilę, przed tym pokazem. Spotkamy się z wami na miejscu.

- Oh. Super.

Nastała cisza, w której ja pociągałam za niewidzialną nitkę wychodzącą z moich spodni, a ona nakłada róż na swoje policzki, nadając im perfekcyjny różowy kolor, zanim odwróciła się do mnie. - Czy Harry powiedział ci, że w pewien sposób oberwałam za to? To było po prostu tak dziwne dla nas. To może jest dla was normalne, bo pogodziliście się już z tym bardzo dawno temu, ale dla nas to było szokująco dziwne.

- Rozumiem. Wiem, jak dziwnie to może wyglądać dla innych ludzi. To znaczy, dla nas też jest to dziwne.

Powoli wypuściła powietrze i wstała. - Przepraszam, że byłam taka okropna. To było naprawdę niedojrzałe z mojej strony.

- Nie, to było całkowicie zrozumiałe! - Zaprotestowałam. - Nie powinnam była wykrzykiwać wszystkich tych rzeczy. Jestem trochę impulsywna...

- W porządku. Obie się myliłyśmy. Po prostu zapomnijmy o tym wszystkim. To było głupie.

- Okej, w tym się zgodzę. - Zachichotałam. - Dziękuję ci za zrozumienie, Gemma.

Przyciągnęła mnie do siebie w mocnym uścisku, a ja również ją uścisnęłam. - Po prostu muszę być straszą siostrą, tak? Teraz, jeśli mi wybaczysz, Grimmy zabiera mnie na jakąś imprezę w radiu.

- Jestem pewna, że będzie świetnie. - Uśmiechnęłam się, gdy wyszłyśmy z jej pokoju. Pomachała mi przez ramię, gdy opuściła mieszkanie, a ja wróciłam do mojego i Harry'ego pokoju, by zobaczyć, że leży na łóżku w swoich ciemnych, obcisłych jeansach, dopasowanej białej koszulce i zielonej czapce założonej na jego loki.

Podbiegłam do łóżka i rzuciłam się na niego, lądując zaraz obok niego. Krzyknął lekko i przyciągnął mnie na delikatną, białą pościel, zanim skwapliwie zaatakował moje usta w tym samym czasie, jego dłonie powędrowały do moich boków.

- Nie! - Wydyszałam bez tchu. - Wszystko jest dobrze, nie gilgocz mnie!

Odsunął mnie od siebie z dzikim uśmiechem, widocznie dołeczki pojawiły się, gdy poprawił swoją czapkę, która zsunęła mu się, gdy walczyliśmy. - Tak, wiem. Podsłuchiwałem pod drzwiami. A teraz idź się ubrać, bo idziemy na zakupy, przed pokazem. Potrzebujemy ciuchów, żeby się w nie ubrać. Annie chciała, żebyśmy przez przypadek pasowali do siebie ubraniami.

- Oczywiście. - Prychnęłam, schodząc z łóżka i kierując się do łazienki. Harry szedł za mną, jak zagubiony szczeniak, nadeptując mi na pięty, starając się, żebym się potknęła. - Jesteś wkurzający.

- Jesteś wkurzający. - Naśladował mnie dziecinnie. Zdecydowałam się ignorować go i spokojnie dokończyć makijaż, gdy on bawił się moim telefonem, robiąc sobie zdjęcia i pisząc różne rzeczy, które miały mnie zawstydzić. Gdy byłam gotowa, włożyłam swoje czarne, obcisłe jeansy i sweter, potem włożyłam beanie na moje nieuczesane włosy.

- Gotowy? - Spytałam niecierpliwie, patrząc na niego, jak siedział na blacie w naszej łazience z moim telefonem, z gołymi stopami, szczerząc się dokuczliwie.

- Oh tak. Tylko włożę buty. - Prychnął, gdy rzucił mi mój telefon. - I chyba właśnie napisałaś "@HarryStyles jest fajniejszy ode mnie". I jeszcze tweetnęłaś "Wow @HarryStyles jest bardzo silny". I jeszcze "Jak @HarryStyles jest taki fajny? Też chcę tak, naucz mnie!"

Starałam się nie zaśmiać, gdy wkładał swojego buta, chwiejąc się na nogach. - Wow, nikt się nie domyśli, że to ty je wysłałeś. - Powiedziałam sucho.

Wciągnął na siebie drugiego buta i chwycił moją dłoń, prowadząc mnie za drzwi, odpowiedział. - Jak sobie chcesz, Audrey. Ale sądzę, że to było zabawne.

- Sądzisz, że wiele rzeczy jest zabawnych, chociaż nie jest.

- Nie rób mi tego! - Wydął wargę. Otoczyłam ramieniem jego pas w odpowiedzi, gdy weszliśmy do windy, trzymając go blisko siebie, zanim nie dojechaliśmy na dół, gdzie Paul czekał na nas z czarnym SUVem. Weszliśmy do środka i jechaliśmy ulicami Londynu, zanim nie podjechaliśmy do popularnego centrum handlowego i wyszliśmy z auta.


Ochroniarz szedł przed nami, gdy Harry i ja zaczęliśmy zwiedzać, rozmawiając podekscytowani o tym, co będziemy robić z resztą czasu, teraz gdy już wszystko wróciło do normalności. Szliśmy obok siebie, szukając sklepów, do których mogliśmy wejść.

- Wiesz. - Powiedział zadumany, gdy otwierał drzwi do sklepu. - Teraz, gdy z moja rodziną jest już w porządku, możemy poznać twoją.

Celowo odwróciłam się i podniosłam jakąś przypadkową koszulkę, udając, że się jej przyglądam. Jego ramiona oplotły się wokół mojej talii i delikatnie mnie uścisnął. - Myślałaś, że o tym zapomną, bo przyjechała moja rodzina. Ale ja naprawdę chcę ich poznać.

- Mieszkają trochę daleko stąd. - Powiedziałam lekceważąco.

- Jasne, bo nie stać mnie na wynajęcie prywatnego samolotu i pojechanie gdziekolwiek chcę, by ich poznać.

Przewróciłam oczami i przyłożyłam bluzkę do swojej piersi. Zmarszczył nos i pokręcił przecząco głową, więc odłożyłam ją z powrotem na wieszak i zaczęłam iść. Sporo ludzi nas zauważyło, ale trzymaliśmy ich na dystans, robiąc sobie tylko parę zdjęć.

- Nie odpuszczę.

- Wiem. - Westchnęłam.

- Więc, opowiedz mi o nich.

- Nie.

- Audrey.

- Harry.

- Mówisz serio? - Jęknął. Rzuciłam mu spojrzenie, a on zmarszczył oczy. - Okej. Rób tak dalej.

- Czy możemy po prostu znaleźć stroje na dzisiejszy pokaz? Proszę? Możemy porozmawiać o mojej rodzinie później. - Upierałam się, gdy wyciągnęłam czarną sukienkę. - A co sądzisz o tej?

Widziałam, jak jego oczy złagodniały, gdy zdecydował odpuścić, chociaż na razie, kiedy jesteśmy na wakacjach, w pewnym sensie. Poklepał się po brodzie, udając, że mocno się zastanawia, zanim lekko skinął.

- Wiesz, myślę, że wygląda całkiem dobrze. Chodźmy ja przymierzyć i sprawdzić to w przebieralni? - Prychnął. Zaśmiałam się głośno i walnęłam go w ramię, rozglądając się dookoła, by upewnić się, że nikt tego nie usłyszał. Udał skrzywienie, trąc swoje ramię, gdzie go uderzyłam. - Domyślam się, że to miało być nie.
___________________________________________
Ahh, jak dobrze, że się pogodzili! ;) I z Gemmą i z Harrym ;)
No to teraz czeka nas pokaz ;)
Do zobaczenia we wtorek ;))

#muchlove N.

PS. Jedno słówko mile widziane ;)

17 komentarzy:

  1. Świetny rozdział ! xx

    OdpowiedzUsuń
  2. Cieszę się, że się pogodzili <3 Super rozdział :* ~Justyna :**

    OdpowiedzUsuń
  3. Jejku super dziękuję! < 3

    OdpowiedzUsuń
  4. Jejku a już myślałam, że się nie pogodzą. Jak super. Jestem ciekawa jak Aud odciągnie od pomysłu poznania rodziny ?
    /Madzik

    OdpowiedzUsuń
  5. Ciekawe o co chodzi z jej rodziną.
    I dobrze że Aud i Gem się pogodziły :3

    OdpowiedzUsuń
  6. Jak dobrze, że się pogodzili. Kamień z serca :D
    Dlaczego Aud nie chce nic powiedziec o swojej rodzinie. Jestem bardzo ciekawa czemu nie utrzymuje z nimi kontaktu i dlaczego nie chce przedstawić icg Harryemu...
    Kocham to tłumaczenie. Perfekcyjnie.
    Ola

    OdpowiedzUsuń
  7. Jej pierwsza ! XD cudowny czekam na next !:* <3

    OdpowiedzUsuń
  8. jeeej jest git <333333333333333

    OdpowiedzUsuń
  9. cieszę się, że się pogodzili i mam w końcu nadzieję, że chociaż trochę pobędą w tym szczęściu.. już nie mogę się doczekać wtorku ;***

    OdpowiedzUsuń
  10. i tak ma być zawsze! ;D

    OdpowiedzUsuń
  11. świetny jak zawsze, ciekawe tylko czy gemma ciągle udaje że lubi aud tak jak na początku :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Sądzę iż Gem naprawdę bardziej ją teraz lubi. Hip hip Hura!!!! No dalej niech chociaż Zaynowi albo Liv opowie o swojej rodzinie.
    Rozdział cudo♡♥♡♥♥♡

    OdpowiedzUsuń